Z samego rana

Świat zabarwiony na biało a u mnie się jakoś szaro zrobiło.Co raz częściej w moją radość wplata się niepokój.Ranki  są co raz to mniej znośne…Potrafię nie spać  od piątej i targać się myślami o Fikołku,mamie,Gromie,naszej przyszłośći,teściach,którymi będzie trzeba się zająć na starość,szwagierce co niby jest chora i będzie naszą podopieczną,bo niby kto się nią zajmie?
Wraz z mężem dostałam bogaty dobytek.Szlag by to trafił.Bo kiedy my będziemy cieszyć się życiem,swoim związkiem,naszym dzieckiem,nowym domem?
Pewnie niepotrzebnie wybiegam w tak daleką przyszłość….przecież mam aktualne życie.Fikołka w brzuchu,którego jeszcze nie czuję namacalnie i  trudno mi wytrzymać  z miesięcznymi przerwami od usg do kolejnego.Mam też codzienne perypetie z teściową w roli głównej,co dostarcza mi tyle wrażeń.
Spotkac się mam z jedną nową koleżanką i jedną starą.Z tą drugą nie widziałam się jakieś trzy lata.Długa rozmowa przez telefon pozbawiła mnie złudzeń…Poza tym że się postarzała nic się nie zmieniło.Dalej żyje frywolnie i beztrosko.Pochwaliła się,że związała się z jakimś małolatem.Ta pierwsza to internetowa znajomość i nie mam nadziei,że przerodzi się w coś głębszego.Wydaje mi się,że umówiłyśmy się tylko dlatego,że mieszkamy w tym samym miescie i po prostu wypada.
Zima jest fajna i samą mnie dziwi,że po tylu latach spędzonych w ciepełku nie przeszkadzają mi te minus dwadzieścia.Tylko że uziemiła mnie w domu.Zamknięta na cztery spusty z teściami i szwagierką,którą jakoś muszę nazwac na potrzeby bloga,bo taka sztywna definicja do niej nie pasuje.
A w domu fajnie nie jest…Ale o tym już pisałam i jeszcze nie raz się powtórzę,wiec lepiej nie będę się w tej chwili na tym skupiać tylko pójdę zaparzyć kawę.